Mensen die mij kennen weten: ik ben een gamer. Een obsessie die is begonnen door mijn opa, die een Sega Mastersystem kocht toen ik ongeveer acht jaar oud was. Het leek hem een leuk tijdverdrijf voor de regenachtige middagen en hoewel het voor hem niet meeviel om op die leeftijd nog te leren om de juiste knoppen op het juiste moment in te drukken heeft hij denk ik nooit spijt van de aanschaf gehad. Vanaf dat moment was ik namelijk elke zaterdag en woensdagmiddag bij mijn opa en oma te vinden. Ik spelend op de Master System met mijn opa en oma die als mijn persoonlijke supporters mijn verrichtingen volgden.
- De Mastersystem: 8-Bit of pure power.
Game van dienst was Sonic the Hedgehog, de veel coolere tegenhanger van de bekende loodgieter van Nintendo. Sonic is een typische platformgame waarbij je van links naar rechts door het beeld beweegt en over allerlei gaten, spikes en vijanden heen springt.
Het mooie was dat mijn opa en oma soms nog dieper in de game zaten dan ik en wanneer Sonic dankzij mij het het leven liet, vulde de kamer zich met een hartgrondige vloek van mijn opa en een gilletje van mijn oma.
Keer op keer bond ik samen met opa en oma de strijd aan om Sonic de kwaadaardige Dr. Robotnik te laten verslaan. Keer op keer. Spelcomputers hadden toen nog geen geheugen en als je levens op waren begon je overnieuw. Het was vallen en opstaan. Oefenen totdat je elke spijker en vijand in het level bij naam kende.
Eigenlijk had mijn opa graag gewild dat ik een voetballer was geweest. Enige jongen onder kleinkinderen enzo. Een voetballer ben ik niet geworden. Gedoe met die bal, het boeit me niet. Maar mijn grootste hobby heb ik wel aan mijn opa te danken. Dus opa, waar je ook bent, game on!
Klaas Kregel 